آئین مستان

اگر سر را به زیر افکنده ام من   

  ز اعمال بدم شرمنده ام من

 ز نیکی خالی اما پر گناهم

  پناهم ده خدایا بی پناهم

خدایا خوب می دانم که پستم    

نمک خوردم نمکدان راشکستم

خزانی گشته از عصیان بهارم  

   به بازارت به جز اشکم ندارم

 گناهانم فزونتر از ستاره

    شده چشمم همه شب پر شراره

 ببین پرونده ام یا رب سیاه است  

    ورقهایش پر از جرم و گناه است

 چو می خواهی بسوزانی خدایا  

  میان آتش دوزخ تنم را

 عنایت کن مرا ای حی منّان    

به پیش قاتل زهرا مسوزان

 که او زخم همه ما را نمک زد     

میان کوچه زهرا را کتک زد

 همان کوچه که دستش را شکستند   

     دو دست شوهر او را ببستند

 شراره می کشید از در زبانه    

  چهل نامرد بود و تازیانه

گفتم به دوست از چه نهانی ز دیده ام

گفتا ز بسکه از تو بی ادبی دیده ام

گفتم به دوست توبه کنم از گناه خویش

گفتا که ازتو غیر توبه شکستن ندیده ام

گفتم به دست توست قلم عفو سرمدی

گفتا به روی نامهء زشتت کشیده ام

گفتم هزار راز نهان در دل من است

گفتا نگفته راز نهانت شنیده ام

گفتم به اشگ دیدهء زارم عنایتی

گفتا گوهریست که خود پروریده ام

ارسال شده توسط: ذاکر اهل بیت (ع) بهمن مختاری

شما هم می توانید با تایپ اشعار مذهبی و متن روضه ها و ارسال آن از طریق سه روش: 1- عضویت در سایت و ثبت نام در انجمن 2- ارسال به ایمیل 3- درج آنها در قسمت نظرات اسم خودتان را در زمره خادمین ائمه اطهار علیهم السلام ثبت نمایید.

آن حالتی خوش است که مستانه بگذرد

یعنی به زیر مِنّت پیمانه بگذرد

روزیِ ما به دست کریمان آشناست

کفر است پای سفره ی بیگانه بگذرد

تا حال کجای عالم دیدی آدم وقتی می خواد پیش صاحب خونه ی با صفا بره، میخواد مهمون بشه دست خالی بره، با لباس نجس آلوده بره، این نمی دونم ای مهربون من اما من اینو دیدم وقتی کریم سفره وا میکنه مهمونای خوب و تر و تمیزش که میان بدبخت بیچاره ها میان در خونه کاسه ی غذا به دست میگیرن، امشب مهمون بد تو اومده، من که از ماه رجب و شعبان چیزی نفهمیدم، میدونم کار نکردم اما میخوام کاری بکنم دلت به رحم بیاد، دست های خالیت بلند کن بالحسین الهی العفو؛ چی میخوای بگی امشب گدای بی وفا،

سوگند می خوریم که ما گنج می شویم

یعنی یه روزی خوب میشم

سوگند می خوریم که ما گنج می شویم

یک شب اگر که شاه ز ویرانه بگذرد

نمی خوام خورده بگیرم، من کی باشم به هیئتی امام حسین بی احترامی کنم، اما خودمونیم اینقدر گناه کردیم چشامون دیگه خشک شده، اشکی نداریم و حالی نداریم، یه زمانی اسم امام حسین که میومد دلامون می لرزید، این چشما دیگه حرومی شده، اگه ماه رمضون از دست بدم چکار کنم....

سوگند می خوریم که ما گنج می شویم

یک شب اگر که شاه ز ویرانه بگذرد

خدمتگذار اهل خرابات اگر شدی

ایام نوکری تو شاهانه بگذرد

ما عقل خویش را سر عشق تو باختیم

بگذار عمرمان همه دیوانه بگذرد

سائلی بی دست و پایم راه را گم کرده ام

عبد کوی هل اتایمراه را گم کرده ام

بس که دوری جستم از این بارگاه با صفا

آستان صاحب درگاه را گم کرده ام

آشنایم، نیستم از فرقه ی بیگانگان

چند روزی دلبر دلخواه را گم کرده ام

دردهایم را نگفتم چند گاهی با طبیب

شد دلم بی غمگسار و چاه را گم کرده ام

قدر عشقت را ندانستم، شدم مشغول خویش

خیمه ی زیبای ثارالله را گم کرده ام

ای یگانه تکسوار پهن دشت انتظار

شرمسارم، حجت الله را گم کرده ام

گوش جان نسپرده ام بر یا لثارات الحسین

راه قرب کوی آن خونخواه را گم کرده ام

کربلا کوته ترین راه است تا درگاه دوست

با که گویم این ره کوتاه را گم کرده ام

خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد

اول قدم آن است، جگر داشته باشد

جز گریه ی طفلانه ز من هیچ نیاید

دیوانه محال است خطر داشته باشد

خدا به موسی فرمود: از بچه های یاد بگیر، یکی اینکه وقتی با من حرف میزنن گریه می کنن

با ما جگری هست که دست دگران نیست

از جرات ما کیست خبر داشته باشد

این جا که حرام است پریدن ز لبِ بام

رحم است بر آن مرغ که پر داشته باشد

تیغِ کرم تو بکند کار خودش را

هر چند گدای تو سپر داشته باشد

در فصل تو امید برای چه نبندم

جایی که شب، امید سحر داشته باشد

چون شمع سحرگاه مرا کشته ی خود کن

حیف است که گریان تو سر داشته باشد

بگشای در سینه ی ما را به رخ خویش

شاید که دلم میل سفر داشته باشد

رحمت به گدایی که به غیر تو نزد رو

هرچند که خلق تو گهر داشته باشد

گفت: موسی میری کوه طور سلام منم برسون، بگو حاجت منم بده، گفت: چشم؛ اومد بره، گفت:موسی به خودش قسم اگر حاجتم نده، رسواش میکنم؛ موسی خیلی ناراحت شد؛ اومد کوه طور، خطاب رسید، سلام دوست ما رو برسون، موسی گفت: حیا کردم آخه حرف بد زد، فرمود: نه بهش بگو حاجتت دادیم، اما به ما بگو چجوری آبروی ما رو میبری، موسی اومد دید جوونه صورت رو خاک گذاشته داره زار میزنه، موسی گفت: آی جوون خدا حاجتت داده، بگو ببینم چجوری میخوای آبروی خدا رو ببری، گفت: موسی دست راستم خودم قطع می کردم تو دست چپم می گرفتم هر چقدر طاقت داشتم به مردم نشون میدادم، می گفتم: این دست در خونه ی کریم رفته خالی برگشته....

رحمت به گدایی که به غیر تو نزد رو

هرچند که خلق تو گهر داشته باشد

خورشید قیامت چه کند سوختگان را

در شعله، کجا شعله اثر داشته باشد

ما را سرِ این گریه به دوزخ نفروشند

هیهات شرر، هیزم تر داشته باشد

ما حوصله ی صف کشی حشر نداریم

باید که جنان درب دگر داشته باشد

ما را به صف حشر معطل نکن ای دوست

هر چند که خود قند و شکر داشته باشد

دانی ز چه رو زر طلبیدم ز در تو

چون وقت گدا قیمت زر داشته باشد

ما در تو گریزیم ز گرمای قیامت

مادر چو فراری ز پسر داشته باشد

جز گریه رهی نیست به سر منزل مقصود

این خانه محال است دو در داشته باشد

گفتی که بیایید، ولی خلق نشستند

درد است که شه بنده ی کر داشته باشد

رحم دار، رحم نه اینکه نشانم نمی دهند

با دست رعشه دار عنانم نمی دهند

یا در بساط زنده دلان نیست آشتی

یا هست و پرده دار نشانم نمی دهد

من زیر بال معصیتم ضعف کرده ام

زانو به عزم توبه توانم نمی دهد

رفتم که واکنم لب خود را به شکوه ات

شکر خدا که گریه امانم نمی دهد

در سود آرزوی خودم حبس گشته ام

اینجاست آنچه غیر زیانم نمی دهد

آباد باد خانه این دیده ی خراب

زیرا جز او صفا به روانم نمی دهد

ما را کفن نکرده به پاکی قبول کن

ور نه نکیر و منکر امانم نمی دهد

حضرت فرمود: وقتی نکیر و منکر از مرده سوال میکنن، لال میشه، هی میگن: من ربک، من کتابک، من امامک، من قبلتک، خدا کنه لااقل بتونیم یه حسین بگیم...

ترسم که مرده شور مرا زیر و رو کند

حالا که مرگ دوست تکانم نمی دهد

جز همنشین تو بود کثر شان ما

گرچه بهشت نیست مکانم نمی دهد

بسیار گفته ام که به من کربلا بدی

تا روز آخرم به گمانم نمی دهد